Sporty zimowe – dyscypliny rozgrywane w okresie zimowym. Niezbędnymi warunkami do ich przeprowadzenia są: mróz, lód i często śnieg. Do sportów zimowych zaliczamy:

• narciarstwo alpejskie i klasyczne
• snowboarding
• saneczkarstwo
• bobsleje
• skeleton
• hokej na lodzie
• łyżwiarstwo figurowe
• short track
• łyżwiarstwo szybkie
• bojery
• biathlon
• curling
• skibob
• skoki narciarskie

W dzisiejszych czasach wskutek rozwoju techniki większość z tych dyscyplin można rozgrywać w porze letniej na przykład hokej na lodzie, łyżwiarstwo figurowe czy skoki narciarskie. Sporty zimowe cieszą się największą popularnością na kontynentach półkuli północnej to jest w Europie, Ameryce Północnej i Azji.

 

Skoki narciarskie to dyscyplina sportowa rozgrywana na skoczniach narciarskich od połowy XIX wieku. Od 1924 skoki mężczyzn są konkurencją olimpijską na normalnej skoczni, od 1964 także na dużej; Mistrzostwa Świata od 1925 na normalnej, od 1962 na dużej; od 1972 także Mistrzostwa Świata w lotach; od 1953 prestiżowy Turniej Czterech Skoczni, a od 1979 cykl zawodów składających się na Puchar Świata. Rozgrywane są również mistrzostwa świata juniorów. W 1997 dołączył także Turniej Nordycki. Od 2009 rozgrywany jest FIS Team Tour.

Biathlon, dwubój zimowy, bieg patrolowy (łac. bi – dwu, gr. áthlon – zawody, nagroda) – specyficzna zimowa dyscyplina sportowa, łącząca biegi narciarskie ze strzelectwem. Polega na biegu na określonym dystansie (zwykle od 7.5 do 20 km), w czasie którego zawodnicy 2 lub 4 razy zajmują stanowiska na strzelnicy, przyjmując postawę stojącą lub leżącą, oddając za każdym razem po 5 strzałów. Rozgrywany jest również biathlon letni.

Biegi narciarskie (także: biegi płaskie, dla odróżnienia od całkowicie innej dyscypliny zimowej – biegów zjazdowych) – sport zimowy popularny w krajach z rozległymi zaśnieżonymi terenami, głównie w północnej Europie oraz Kanadzie. Popularność tego sportu szybko rośnie także w Stanach Zjednoczonych, Rosji i krajach Europy Środkowej.
Biegi narciarskie wraz ze skokami narciarskimi oraz kombinacją norweską (połączenie biegów i skoków) należą do rodziny sportów narciarstwa klasycznego. Biegi stanowią również element narciarskiego biegu na orientację i triatlonu zimowego, a bieg w technice dowolnej – biathlonu.

Hokej na lodzie (popularna forma skrócona: hokej) – sportowa gra zespołowa rozgrywana na lodowisku.
Hokej na lodzie jest najbardziej popularny w krajach północnej półkuli, co wynika z uwarunkowań klimatycznych. Na terenach gdzie sezonowo (w czasie zimy) można pokryć dane miejsce lodem tj. w Kanadzie, USA, Rosji, Czechach, Słowacji, Niemczech, Szwajcarii oraz w krajach skandynawskich (Szwecja, Finlandia). Wraz z pojawieniem się lodowisk w zamkniętych halach sport ten można rozgrywać przez cały rok. Hokej na lodzie jest jednym z czterech najpopularniejszych sportów zawodowych w Ameryce Północnej. Na terenie Kanady oraz Stanów Zjednoczonych rozgrywana jest najważniejsza na świecie klubowa liga świata NHL. Jest to oficjalny zimowy sport narodowy Kanady, gdzie gra ta cieszy się ogromną popularnością.Organizacją promującą hokej na lodzie na świecie jest IIHF, czyli Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie. Skupia ona w sumie 68 krajów z całego świata. Pomimo tego zdecydowaną większość medali rozgrywanych pod egidą IIHF Mistrzostw Świata zdobyło siedem państw (tzw. wielka siódemka): Kanada, Czechy, Finlandia, Rosja, Słowacja, Szwecja i Stany Zjednoczone. Podczas 22 turniejów olimpijskich wśród mężczyzn z 66 medali, aż 60 zdobyły reprezentacje powyższych państw. W czterech rozegranych turniejach kobiet medale zdobył tylko reprezentacje Kanady, USA, Szwecji oraz Finlandii.

Łyżwiarstwo szybkie to dyscyplina zimowa, w której celem zawodnika jest jak najszybsze przejechanie na łyżwach określonego dystansu po torze lodowym. Łyżwiarze startują w parach i każdy z nich jedzie na zmianę po torze wewnętrznym i zewnętrznym. Nie ma większego znaczenia, czy zawodnik wygra, czy przegra ze swoim rywalem z pary, ważny jest natomiast czas, jaki osiągnął (przy ustalaniu klasyfikacji bierze się pod uwagę czasy wszystkich zawodników). Sportowca uprawiającego łyżwiarstwo szybkie nazywa się panczenistą.
Światową czołówkę w łyżwiarstwie szybkim stanowią obecnie zawodnicy pochodzący z Holandii, gdzie dyscyplina ta cieszy się dużą popularnością. Coraz większą rolę odgrywa nowoczesny sprzęt, przede wszystkim kostiumy zawodników, które muszą cechować się dobrą aerodynamiką.
Odmianę łyżwiarstwa szybkiego stanowią zawody rozgrywane na krótkim torze (ang. short track). W tej konkurencji w wyścigu startuje kilku zawodników. W odróżnieniu od zawodów na długim torze liczy się tutaj miejsce, które zawodnik zajmie w wyścigu. Do czołówki światowej należą łyżwiarze z krajów azjatyckich.

Łyżwiarstwo figurowe – zimowa dyscyplina sportu, polegająca na jeździe na łyżwach oraz wykonywaniu dodatkowych elementów: skoków, piruetów, kroków, spiral oraz podnoszeń. Często łączy się je w sekwencje i kombinacje. Jest to sport podobny do gimnastyki artystycznej, więc wymaga również zdolności tanecznych, poczucia rytmu, dobrej giętkości ciała oraz koordynacji ruchów. Dlatego łyżwiarze trenują też balet i gimnastykę. Zawody rozgrywane są indywidualnie, w parach bądź w zespołach (tzw. formacjach). Łyżwiarstwo figurowe jest jedną z dyscyplin zimowych igrzysk olimpijskich. Jest ono jednym z najpopularniejszych sportów zimowych.

 

Narciarstwo alpejskie - dyscyplina zaliczana do sportów zimowych, polegająca na jak najszybszym zjeździe po stoku na długich, szerokich nartach, na trasie wyznaczonej przez specjalne tyczki.

W Pucharze Świata rozgrywanych jest sześć konkurencji:
* zjazd (DH) (nazywany czasem jako bieg zjazdowy)
* slalom (SL) (nazywany czasem jako slalom specjalny)
* slalom gigant (GS)
* supergigant (Super G)
* kombinacja (od sezonu zimowego 2006/07 rozgrywana sporadycznie lub wcale)
* superkombinacja (SC)
Zwycięzcą konkurencji jest zawodnik, który pokona wyznaczoną bramkami trasę w najkrótszym czasie. W konkurencjach technicznych, czyli SL i GS, rozgrywane są dwa przejazdy, a czasy są sumowane. Specyficzną konkurencją, mającą na celu wyłonienie najwszechstronniejszego narciarza, jest superkombinacja (kiedyś kombinacja). W skład klasycznej kombinacji wchodził pełny (nieskrócony) zjazd oraz 2 przejazdy slalomu. Obecnie rozgrywa się zawody superkombinacji, w której sumowane są czasy skróconego zjazdu (lub ewentualnie supergiganta) oraz 1 przejazdu slalomu. Takie zawody są wliczane do klasyfikacji superkombinacji.

Saneczkarstwo lub inaczej sport saneczkowy – jedna z dyscyplin zaliczanych do sportów zimowych. Wyścigi na sankach sportowych są rozgrywane na torach sztucznych lub naturalnych, w konkurencji kobiet i mężczyzn, indywidualnie i w dwójkach. O zwycięstwie decyduje łączny czas przejazdów, tzw. ślizgów.

Są rozgrywane na torach sztucznych:
* od 1914 mistrzostwa Europy
* od 1955 mistrzostwa świata
* od 1964 jest dyscypliną olimpijską
Rozwojem saneczkarstwa na świecie kieruje założona w 1957 Międzynarodowa Federacja Saneczkarska (Federation Internationale de Luge de Course - FIL), w Polsce - Polski Związek Sportów Saneczkowych, założony w 1957 r. jako kontynuacja założonej w 1930 r. Sekcji Saneczkarskiej przy Polskim Związku Narciarskim.

Snowboard lub też deska snowboardowa wynaleziona najprawdopodobniej na początku XX wieku, została spopularyzowana w latach 60-tych. Jest to deska zaprojektowana tak, aby można ją było przypiąć do stóp i zjeżdżać z jej pomocą ze śnieżnych stoków.
Większość snowboardów jest wytwarzana z drewna laminowanego włóknem szklanym. Deska od frontu jest lekko zadarta ku górze (posiada tzw. nos), po to aby nie miała ona tendencji do zakopywania się w miękkim śniegu.
Tył desek, zależnie od konstrukcji i przeznaczenia, bywa również zadarty, choć wiele desek ma tył zupełnie płaski. Deski z zadartym tyłem są stosowane przez osoby, które wykonując ewolucje na stoku czasami jadą tyłem.
Ślizg deski (powierzchnia którą się styka ze śniegiem) jest pokryta lekko porowatym tworzywem sztucznym, polietylenem p-tex, które umożliwia wchłanianie smarów zmniejszających tarcie deski o śnieg. Krawędzie boczne deski są zwykle zaopatrzone w cienkie metalowe powierzchnie natarcia, które ułatwiają wykonywanie zwrotów i ewolucji. Typowym kątem między krawędzią deski, a ślizgiem jest 90°, jednak do agresywnej, szybkiej jazdy używa się ostrzejszych kątów. Do jibbingu, czyli jazdy po poręczach, krawędzie się przytępia.
Górna powierzchnia desek pokrywana jest zwykle wzorami i rysunkami, których projekty są elementem marketingu wytwórców desek. Wielu zapalonych snowboardzistów upiększa swoje deski na własną rękę, co jest jednym z przejawów subkultury snowboardowej.